Obracałam w dłoni złotą ozdobę. Kaprys losu, kiedy rzuciłam zegarkiem o drzewo sprawił, że czas zatrzymał się na godzinie 11:15. Nie chciałam go naprawić. Właściwie czy melodyjka, którą zamontował Joe działałaby, czy również cały mechanizm musiałby pójść do kosza? Z niewielką nadzieją sprawdziłam to. Nic się nie stało. Choć chciałabym znów usłyszeć ten dźwięk, niestety to niemożliwe. Mogłam się tego jednak spodziewać.
Leniwie uderzyłam kilka razy głową o ścianę. Trochę dałam radę się ogarnąć. To było niczym niechciany reset dla mojego umysłu. Dopiero teraz zaczęłam po kolei katalogować informacje ze zdarzenia sprzed paru chwil… A może już godziny? Ale kto by się tym przejmował. Chciałabym dowiedzieć się dlaczego Rick tak dziwnie zareagował. Było kilka momentów, w których uważnie wpatrzona w każdy jego ruch i mimikę twarzy zorientowałam się, że nawet jak na niego – właściwie znajomego tylko przez kilka dni (choć też takiego, do którego zdążyłam się w pewnym sensie przywiązać) – zachowuje się dziwacznie. Do tego oczy mu się zaszkliły. Lub mi się wydawało, tak to musiały być zwykłe zwidy, chociaż przyznaję, że myśl o tym ukuła mnie w serce. Zachowywał się jakby chciał by wszyscy go znienawidzili. Jeszcze najwidoczniej nie dał rady poznać mnie na tyle, żeby wiedzieć, że ja tego nie zrobię. Sprzeciwianie się innym to moje hobby. I będę się tego długo trzymać. Nawet jeśli po raz kolejny myśli będą płatać mi figle. Może zwykłe słowa „Nienawidzę Cię”, wystarczą, aby złamać mojego ducha, ale dopóki nie powie mi tego w twarz nie ma co liczyć na równą wrogość z mojej strony.
Zimny wiatr, który dostał się przez okno wybudził mnie z transu, w który się zapędziłam, przypominając mi o tym, co chciałam zrobić wczorajszej nocy… Zanim natrafiłam na Patricka. Ogarnęło mnie chwilowe poczucie niepokoju. Muszę załatwić sprawę z Zakonem i nie pozwolę sobie, aby moje rozmyślania mi w tym przeszkodziły. Na list kodowany specjalnie do Kursora X nie mam czasu. Zostaje mi więc jedno wyjście. Jest tylko pewien problem, nie wiem czy będę mogła to powtórzyć. Próbowałam raz, i raz mi się udało. Ale to są kilometry, tysiące kilometrów. Nie mam nic innego, droga mailowa odpada z związku na ryzyko ze strony wysp. Obym dała radę przejąć kontrolę nad Jacobem, to jedyny sposób, aby czegoś się dowiedzieć.
~*~
Dochodziła już dziewiąta, a ja nadal nie potrafiłam nic zrobić. To irytujące. W głowie został mi już tylko jeden zamysł. Ostatnia próba. Jeśli się nie uda, będę musiała sięgnąć po drastyczne środki.
Porwałam w rękę świtek papieru, wytarmoszoną apaszkę z symbolem Żmij i wyskoczyłam na zewnątrz, wspinając się na dach po schodach pożarowych. Tam często udawałam się w nocy, aby złagodzić rozkołatane myśli. Niekoniecznie był to dach naszego hotelu, ale teraz nie czas na wybieranie miejsca pobytowego.
Uklękłam na zimnym betonie, kładąc przed sobą rysunek, który wykonała dla mnie Diana przed laty i zabezpieczyłam go kamieniem, gdyby psotny wiatr chciał mi go sprzątnąć sprzed nosa. Po raz kolejny się uspokajałam, starając się nie myśleć o porannej kłótni, która dała radę wywołać u mnie łzy i obrzydzić na moment własny obraz mej osoby. Wpatrywałam się w portret Jacoba, jakbym bała się, że się pomylę, albo nie będę go pamiętać.
Nie mogłam dalej zwlekać. Wiedziałam, że przez najbliższy czas po tym jak to zrobię będę nieswoja oraz bezbarwna – ten przeskok przez jakąś chwilę zablokuje mi wszelkie odczuwanie emocji. Jestem gotowa.
Właściwie było to niczym ukłucie między kręgami piersiowymi, a lędźwiowymi. Jakby jakiś szpikulec przedziurawił mnie na wylot. Kiedy promieniujący ból przeszył mi każdą komórkę, zaczynając od płatu potylicznego, właściwie już nie wiedziałam co się ze mną dzieje.
~*~
Dziwne uczucie zamglenia. Gdzie się teraz znajduję? Mam nadzieję, że nie zgubiłam się w myślach.
Wszystkie bodźce odbierałam z trudem, nie mogłam też w pełni zapanować nad ruchami. Obrzuciłam pomieszczenie spojrzeniem. Szafki z aktami. Niedaleko jest sala gospodarza, niegdyś moje własne biuro. Muszę się tam dostać i zdobyć potrzebne dla mnie informacje póki mam jeszcze na to siły i jestem w pełni kompetentna. Odszukałam niebieskie drzwi, wychodząc z labiryntu kartotek i wypadając na korytarz. Cały czas dotykałam ręką ściany, aby nie stracić równowagi, a zarazem starałam się nie wzbudzać niczyich podejrzeń. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że właśnie kieruję ciałem Jacoba… Dość ciężkim swoją drogą. Po drodze minęłam kilka osób, które kiwały porozumiewawczo głową, w stronę kasztanowłosego. Wszystko odbyło się bez większych komplikacji. Jedynie przed głównymi drzwiami natrafiłam na tą poczwarę. Nienawidziłam jej całym sercem już od kiedy tutaj trafiłam. Bonnie, znana też jako Alice Braus, choć ja osobiście wolałam wyrażać się o niej w trochę bardziej wulgarny sposób...
-Nie zbliżaj się do mnie, jeżeli nie chcesz poczuć zimnego ostrza na gardle. - mruknęłam. Ciężko było mi wydusić z siebie te słowa, ale żeby tylko uniknąć kontaktu z tą wredną francą – było warto. Teraz ten rudzielec nie będzie mi przeszkadzał.
Rozsunęłam metalowe przejście, aby trafić do zdecydowanie najbardziej oświetlonego miejsca w całych podziemiach. Nie mogłam tracić czasu. Było mi duszno i słabo. Szybko zasiadłam do komputera, przerzucając dane na wielki, szklany ekran na środku gabinetu. Jeszcze tylko trochę, muszę się skupić. To w końcu nie jest jakieś włamywanie się, a przeszukiwanie prywatnej bazy danych, na której stworzenie sama podrzuciłam pomysł. Annabeth Pixiv… Mam. Cyfrowa wersja wszystkich tych papierów się opłaciła. Teraz tylko aktualny adres zamieszkania… To jakaś część Nowego Yorku, nie przypominam sobie żebym tam była. Ewidentnie będę musiała skorzystać z mapy. Ale nie tutaj. To co robię Jacobowi wywołuje u mnie nieprzyjemnie wspomnienia z jego udziałem.
Fala tęsknoty powracała i niczym kamień ciążyła na mojej klatce piersiowej, łamiąc po kolei każde żebro i dziurawiąc płuca.
~*~
Siedziałam pod jednym z wentylatorów, opierając o niego głowę, która niemiłosiernie mnie bolała. Co się… Czyli się udało? Nie byłby to sen? Lyddit! Psiakrew! Muszę ją znaleźć! Natych… Ale dlaczego nie mogę się ruszać? Niedowład w kończynach dolnych… Moje nogi się mnie nie słuchają. Nie! Nie teraz, ona może w każdej chwili wymyślić coś szalonego. Muszę… Nie mogę pozwolić sobie na takie zmęczenie.
Zdołałam zaledwie podnieść ręce, aby dotknąć twarzy. Czerwona stróżka leciała mi z nosa i uszu. Potem tylko to odrętwienie. Właściwie nigdy nie chciało mi się spać jak w tej chwili, a ciemność nadeszła dość szybko.
Patrick?
„A co on mnie obchodzi" *mówi Lucy, dusząc w sobie nienawiść i łzy* XD
Leniwie uderzyłam kilka razy głową o ścianę. Trochę dałam radę się ogarnąć. To było niczym niechciany reset dla mojego umysłu. Dopiero teraz zaczęłam po kolei katalogować informacje ze zdarzenia sprzed paru chwil… A może już godziny? Ale kto by się tym przejmował. Chciałabym dowiedzieć się dlaczego Rick tak dziwnie zareagował. Było kilka momentów, w których uważnie wpatrzona w każdy jego ruch i mimikę twarzy zorientowałam się, że nawet jak na niego – właściwie znajomego tylko przez kilka dni (choć też takiego, do którego zdążyłam się w pewnym sensie przywiązać) – zachowuje się dziwacznie. Do tego oczy mu się zaszkliły. Lub mi się wydawało, tak to musiały być zwykłe zwidy, chociaż przyznaję, że myśl o tym ukuła mnie w serce. Zachowywał się jakby chciał by wszyscy go znienawidzili. Jeszcze najwidoczniej nie dał rady poznać mnie na tyle, żeby wiedzieć, że ja tego nie zrobię. Sprzeciwianie się innym to moje hobby. I będę się tego długo trzymać. Nawet jeśli po raz kolejny myśli będą płatać mi figle. Może zwykłe słowa „Nienawidzę Cię”, wystarczą, aby złamać mojego ducha, ale dopóki nie powie mi tego w twarz nie ma co liczyć na równą wrogość z mojej strony.
Zimny wiatr, który dostał się przez okno wybudził mnie z transu, w który się zapędziłam, przypominając mi o tym, co chciałam zrobić wczorajszej nocy… Zanim natrafiłam na Patricka. Ogarnęło mnie chwilowe poczucie niepokoju. Muszę załatwić sprawę z Zakonem i nie pozwolę sobie, aby moje rozmyślania mi w tym przeszkodziły. Na list kodowany specjalnie do Kursora X nie mam czasu. Zostaje mi więc jedno wyjście. Jest tylko pewien problem, nie wiem czy będę mogła to powtórzyć. Próbowałam raz, i raz mi się udało. Ale to są kilometry, tysiące kilometrów. Nie mam nic innego, droga mailowa odpada z związku na ryzyko ze strony wysp. Obym dała radę przejąć kontrolę nad Jacobem, to jedyny sposób, aby czegoś się dowiedzieć.
~*~
Dochodziła już dziewiąta, a ja nadal nie potrafiłam nic zrobić. To irytujące. W głowie został mi już tylko jeden zamysł. Ostatnia próba. Jeśli się nie uda, będę musiała sięgnąć po drastyczne środki.
Porwałam w rękę świtek papieru, wytarmoszoną apaszkę z symbolem Żmij i wyskoczyłam na zewnątrz, wspinając się na dach po schodach pożarowych. Tam często udawałam się w nocy, aby złagodzić rozkołatane myśli. Niekoniecznie był to dach naszego hotelu, ale teraz nie czas na wybieranie miejsca pobytowego.
Uklękłam na zimnym betonie, kładąc przed sobą rysunek, który wykonała dla mnie Diana przed laty i zabezpieczyłam go kamieniem, gdyby psotny wiatr chciał mi go sprzątnąć sprzed nosa. Po raz kolejny się uspokajałam, starając się nie myśleć o porannej kłótni, która dała radę wywołać u mnie łzy i obrzydzić na moment własny obraz mej osoby. Wpatrywałam się w portret Jacoba, jakbym bała się, że się pomylę, albo nie będę go pamiętać.
Nie mogłam dalej zwlekać. Wiedziałam, że przez najbliższy czas po tym jak to zrobię będę nieswoja oraz bezbarwna – ten przeskok przez jakąś chwilę zablokuje mi wszelkie odczuwanie emocji. Jestem gotowa.
Właściwie było to niczym ukłucie między kręgami piersiowymi, a lędźwiowymi. Jakby jakiś szpikulec przedziurawił mnie na wylot. Kiedy promieniujący ból przeszył mi każdą komórkę, zaczynając od płatu potylicznego, właściwie już nie wiedziałam co się ze mną dzieje.
~*~
Dziwne uczucie zamglenia. Gdzie się teraz znajduję? Mam nadzieję, że nie zgubiłam się w myślach.
Wszystkie bodźce odbierałam z trudem, nie mogłam też w pełni zapanować nad ruchami. Obrzuciłam pomieszczenie spojrzeniem. Szafki z aktami. Niedaleko jest sala gospodarza, niegdyś moje własne biuro. Muszę się tam dostać i zdobyć potrzebne dla mnie informacje póki mam jeszcze na to siły i jestem w pełni kompetentna. Odszukałam niebieskie drzwi, wychodząc z labiryntu kartotek i wypadając na korytarz. Cały czas dotykałam ręką ściany, aby nie stracić równowagi, a zarazem starałam się nie wzbudzać niczyich podejrzeń. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że właśnie kieruję ciałem Jacoba… Dość ciężkim swoją drogą. Po drodze minęłam kilka osób, które kiwały porozumiewawczo głową, w stronę kasztanowłosego. Wszystko odbyło się bez większych komplikacji. Jedynie przed głównymi drzwiami natrafiłam na tą poczwarę. Nienawidziłam jej całym sercem już od kiedy tutaj trafiłam. Bonnie, znana też jako Alice Braus, choć ja osobiście wolałam wyrażać się o niej w trochę bardziej wulgarny sposób...
-Nie zbliżaj się do mnie, jeżeli nie chcesz poczuć zimnego ostrza na gardle. - mruknęłam. Ciężko było mi wydusić z siebie te słowa, ale żeby tylko uniknąć kontaktu z tą wredną francą – było warto. Teraz ten rudzielec nie będzie mi przeszkadzał.
Rozsunęłam metalowe przejście, aby trafić do zdecydowanie najbardziej oświetlonego miejsca w całych podziemiach. Nie mogłam tracić czasu. Było mi duszno i słabo. Szybko zasiadłam do komputera, przerzucając dane na wielki, szklany ekran na środku gabinetu. Jeszcze tylko trochę, muszę się skupić. To w końcu nie jest jakieś włamywanie się, a przeszukiwanie prywatnej bazy danych, na której stworzenie sama podrzuciłam pomysł. Annabeth Pixiv… Mam. Cyfrowa wersja wszystkich tych papierów się opłaciła. Teraz tylko aktualny adres zamieszkania… To jakaś część Nowego Yorku, nie przypominam sobie żebym tam była. Ewidentnie będę musiała skorzystać z mapy. Ale nie tutaj. To co robię Jacobowi wywołuje u mnie nieprzyjemnie wspomnienia z jego udziałem.
Fala tęsknoty powracała i niczym kamień ciążyła na mojej klatce piersiowej, łamiąc po kolei każde żebro i dziurawiąc płuca.
~*~
Siedziałam pod jednym z wentylatorów, opierając o niego głowę, która niemiłosiernie mnie bolała. Co się… Czyli się udało? Nie byłby to sen? Lyddit! Psiakrew! Muszę ją znaleźć! Natych… Ale dlaczego nie mogę się ruszać? Niedowład w kończynach dolnych… Moje nogi się mnie nie słuchają. Nie! Nie teraz, ona może w każdej chwili wymyślić coś szalonego. Muszę… Nie mogę pozwolić sobie na takie zmęczenie.
Zdołałam zaledwie podnieść ręce, aby dotknąć twarzy. Czerwona stróżka leciała mi z nosa i uszu. Potem tylko to odrętwienie. Właściwie nigdy nie chciało mi się spać jak w tej chwili, a ciemność nadeszła dość szybko.
Patrick?
„A co on mnie obchodzi" *mówi Lucy, dusząc w sobie nienawiść i łzy* XD
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz